Flexwerken in Nederland
Maar wij waren Nederland, wij waren de besten. In voetbal, wielrennen en schaatsen. Wij houden gewoon op met aardgas, en die flexmarkt zouden wij uiteraard ook beter regelen. Dat klopte inderdaad, voor de werkgevers werd flex nog flexer, aangezien zij hardnekkig klaagden dat ontslag in dit land bijna onmogelijk was en de lasten ondraaglijk. Die onmogelijkheid van ontslag bleek tijdens de eurocrisis van 2009 geweldig mee te vallen. Om wat te noemen: de hele bouw stond op straat en kon zich later als flexkracht weer laten inhuren. Wel goedkoper natuurlijk, en graag je busje zelf betalen, net als je verzekeringen. Het hele bedrijfsleven kreeg een zogenaamde flexibele schil. Handig, tamelijk onopgemerkt, maar bij mijn eigen krant zie ik de naargeestige tweedeling die dat teweeg heeft gebracht. De ouderwetse helft met vaste betrekking wordt jaloers bekeken en andersom is die ouderwetse helft zelf angstig om zelf flexibele schil te worden. Werknemers hebben geen gezamenlijk belang meer, wat ook al in het voordeel van de bazen werkt. Die geest ging nooit meer in de fles.
Flexibel ontslag
Tot overmaat van ramp kwam ook het flexibele ontslag voor afzonderlijke gevallen tot stand. Ik heb daarvan recentelijk in mijn omgeving twee voorbeelden meegemaakt. Mijn ogen zijn geopend over het Nederlandse zelfbeeld dat we zo sociaal met elkaar omgaan – ook dat is vooral Nederlandse zelfgenoegzaamheid. In beide gevallen gaf de rechter de werkgever ongelijk. De overtreding van de werknemer was niet ernstig genoeg om ontslag te rechtvaardigen. Toch moesten ze allebei vertrekken, oordeelde dezelfde rechter, wegens verstoorde arbeidsrelatie. De advocaat van de baas had gezocht naar voorbeelden om het onmogelijke karakter van de betrokkenen te onderstrepen – en ik verzeker u dat dat zelfs bij u zal lukken. Ontslagen dus, met de habbekrats van € 32.500 die in dit regime transitievergoeding heet. Daar sta je dan, in de wereld van Paul Schnabel, op je 52ste op straat. Ze kunnen nog met hun auto voor de Uber beginnen, of pizza’s rondbrengen op de fiets.
Commissie Borstlap
Flexwerk is inderdaad de nieuwe sociale kwestie, dat ben ik hartelijk met Hans Borstlap eens. Er is wel een groot verschil met de oude sociale kwestie van een dikke eeuw geleden. Niet alleen is nu de arbeidspositie van de werknemer willens en wetens verslechterd, er werd bovendien bij gedacht en ook uitgedragen dat dit het ei van Columbus was – in ieders belang. Als we nou in Nederland eens zouden beginnen op te houden met die betweterige zelfgenoegzaamheid, dan zou dat in elk geval voor de open blik op allerlei vraagstukken al enorm schelen.
Webinar met Hans Borstlap en Farid Azarkan
Frénk van der Linden is de presentator van de gratis webinar Op weg naar de verkiezingen op 23 november. Hij leidt het gesprek tussen de gasten Hans Borstlap, Farid Azarkan en Desiree Curfs. Ook Jaap Uijlenbroek en Marianne van den Anker zijn te zien in de uitzending. Schrijf je dan in met onderstaande knop.
