Hans Borstlap begint zijn pitch met de vraag: hoe komt het dat we groot achterstallig onderhoud hebben in de regels voor arbeid? Het antwoord is dat de stelsels voor arbeidsrecht, sociale zekerheid, fiscaliteit en onderwijs zich tientallen jaren los van elkaar hebben ontwikkeld, terwijl ze samen de regels voor arbeid bepalen.
Een tweede oorzaak is de achterhaalde verhouding tussen werkgever en werknemer. De huidige regelgeving is erop gebaseerd dat werknemers een standaard contract hebben, maar 40% heeft dat niet meer. Straks is dat zelfs 50%. ‘Er zijn grote sociale scheidslijnen te zien in de samenleving door het type contract dat iemand heeft’, zegt Borstlap. ‘Mensen zonder standaard contract zijn over het algemeen ongezonder, slechter opgeleid en ze leven korter.’
Werk aan de winkel dus voor het nieuwe kabinet. Er moet weer orde komen in de chaos van contracten en goed werkgeverschap moet worden gestimuleerd. Volgens de commissie-Borstlap moet de overheid ook alle werkenden beschermen tegen arbeidsongeschiktheid. En om kennisveroudering tegen te gaan, moet iedereen een individueel leerrecht krijgen.
‘Aandacht voor mensen met kwetsbare positie’
Desiree Curfs deelt de mening van Hans Borstlap dat er aandacht moet zijn voor gezond werkgeverschap. Wat zij echter onderbelicht vindt in het rapport van de commissie-Borstlap, is de aandacht voor de groep die überhaupt niet aan werken toekomt. ‘Zeker in coronatijd zie je dat een grote groep mensen een kwetsbare positie heeft op de arbeidsmarkt. Ons sociale stelsel biedt alleen een oplossing voor het wegvallen van een inkomen. Wat is het alternatief als iemand zijn zingeving kwijtraakt? Zijn er dan mogelijkheden om je te blijven ontwikkelen?’
Verantwoordelijkheid en wederkerigheid
Farid Azarkan merkt in zijn pitch op dat we de afgelopen jaren te weinig hebben geïnvesteerd in de arbeidsmarkt. Het gevolg daarvan is dat er nu een enorme verbouwing nodig is. Daarnaast wordt er volgens Azarkan een te grote focus gelegd op de zelfredzaamheid van burgers.
Curfs geeft Azarkan gelijk. ‘Een grote groep mensen kan die verantwoordelijkheid niet aan. Er wordt vaak gezegd dat iemand met een uitkering weinig inspanning levert om weer een baan te vinden. Maar eigenlijk hebben wij dat gat zelf in stand gehouden en zelfs vergroot.’